Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne i inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w stronę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on zintegrowany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimkolwiek ze stawów przenoszą się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą prowadzi się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zbyt w linii pionowej, dobry z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w klubu tym uważa udział krążek stawowy, a to podejmuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy poleca się z dolu żuchwy w zakresu guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i etap jego ruchomości, co powiązane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które występują w akcje stawów, są w ogromnej dawce powiązane z nieprawidłową siecią i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i zachowanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy posiada spore stanowienie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach chorób układu stomatognatycznego, jak należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone spośród tym oczekiwane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma głęboki wpływ na osiągnięcie dobrych efektów leczenia. Przydatne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w kontaktu do szczęki - również w okresie spoczynku, jak również prace - jest zasadnicze stanowienie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych oraz dużą ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontakcie do szczęki rozgrywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pierwsze i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu oraz na brzegi. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z praktycznego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na działające się w terminie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których mówią kontakty zębów przeciwstawnych, określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą rozpoczynać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej środek znajduje się w formy strzałkowej czyli w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Odznacza się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia odznacza się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - czystą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako główne leczy się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa znajduje się przez największy stan również z jakiego zaczynają się jej cechy. Istnieje ostatnie danie, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W daniu spoczynkowym żuchwa jest nieznacznie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej charakteryzuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w skalach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość zawiera się w sektorze 2-4 mm. Utrzymuje się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące spotykają się to w kształcie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Powstaje w ten metoda stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych też do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na ostatnich zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w mieszkanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w okolic Dondersa, która obejmuje obszar w jamie ustnej mały od początku zamkniętymi wargami, i z tyłu kontaktem języka z podniebieniem przyjemnym także zobacz jest nacisk na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg dodatkowo stanowi największe bezpośrednio po połykaniu, jak może robić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, wpływając na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę wartości około 300 g, która publikuje się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Otrzymuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wychodzące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest wysłany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to powoduje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na odległości łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, wykonując jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl wchodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej charakteryzuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane także daleko przychodzą na położenie żuchwy.